Η πεποίθηση ότι όσο πιο πολύ δίνεσαι στην κατ΄οίκον μελέτη των τέκνων σου, τόσο καλύτερες θα είναι οι ακαδημαϊκές επιδόσεις τους είναι λανθασμένη.
Πρόσφατες έρευνες, ανάμεσα τους η μεγαλύτερη αυτού του είδους, από τους καθηγητές Κοινωνιολογίας Κιθ. Ρόμπινσον και Εϊντζελ Λ. Χάρις από το Πανεπιστήμιο του Τέξας και του Ντιούκ της Βόρειας Καρολίνας αντίστοιχα επισημαίνουν ότι η γονεϊκή «βοήθεια» ανασύρει ενήλικα συμπλέγματα. Διότι ο γονιός αναβιώνει μέσα από τη σχολική μελέτη τις δικές του ημέρες ακαδημαϊκής δόξας (π.χ. Ξέρεις πόσο καλή ήμουν εγώ στην Φυσική στην ηλικία σου;).
Σε αυτό το σημείο τολμώ να πω ότι οι γονείς είναι οι πλέον ακατάλληλοι να βοηθήσουν το παιδί τους στα μαθήματα. Ένας φίλος μαθηματικός που προέτρεψε ένα απόγευμα τον 13χρονο γιό του «Δες τις εξισώσεις σαν παιχνίδι» εισέπραξε την απάντηση: «Παίξε μόνος σου».
Γονείς που γυρνούν το βράδυ από την δουλειά για να τρέξουν να διορθώσουν ορθογραφικά λάθη ή νούμερα αθροισμάτων ή αν έχει μάθει το παιδί τέλεια την Ιστορία το μόνο που παράγουν είναι εντάσεις στις σχέσεις με τα παιδιά τους. Όπως και να έχει όταν επιμένεις «να διαβάζεις» εξουθενωτικά το παιδί η σχέση σου γίνετε τοξική.
