Η μάθηση είναι σήμερα μια διαδικασία που από πολύ νωρίς οδηγείται σε επίπεδα τόσο αφηρημένα και ιδιαζόντως απαιτητικά κατά τρόπο που έρχεται σε ρήξη με το απώτερο παρελθόν κατά το οποίο το παιδί μάθαινε και απομνημόνευε καθώς έβλεπε για παράδειγμα το πολύχρωμο και άναρχο πέταγμα των πεταλούδων. Τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν ανάμεσα σε τοίχους και γνωρίζουν την πραγματικότητα από βίντεο, δεν έχουν δει ποτέ αστέρια, δεν έχουν δει μια «πραγματική αγελάδα να βόσκει στο λιβάδι». Η ενέργεια που κινεί το παιδί στη μάθηση είναι η συγκίνηση, χωρίς την οποία δεν νοείται η διαδικασία της μάθησης. Η συγκίνηση θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του παιδιού για μάθηση. Ο διάσημος Ισπανός νευροεπιστήμονας Φρανθίσκο Μόρα το επιβεβαιώνει και σε επίπεδο ανατομίας: ο μεσομεταιχμιακός εγκέφαλος και το στέλεχος του εγκεφάλου στεγάζουν τα νευρωνικά κυκλώματα που κωδικοποιούν τις συγκινήσεις. Χάρη στη συγκίνηση ενεργοποιείται η περιέργεια μια κατάσταση κομβική στη διαδικασία της μάθησης. Η περιέργεια ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την ευχαρίστηση. Ο εκπαιδευτικός γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο καταρτισμένος κι αν είναι στο αντικείμενό που διδάσκει αν δεν κεντρίσει με κάποιο τρόπο το ενδιαφέρον των παιδιών, αν δεν τα κάνει να νιώσουν περιέργεια , δεν θα μπορέσει να το μεταδώσει. Η ευχαρίστηση είναι ο υπέρτατος μηχανισμός μέσω του οποίου μεταμφιέζεται ο μηχανισμός της μάθησης και ωθεί το παιδί να πετύχει τους στόχους του.
Μαθαίνουμε λοιπόν ό, τι αγαπάμε.
